Μετά που παρακολούθησα ένα ντοκυμαντέρ για την καταστροφή του Αμαζονίου, συνειδητοποίησα πόσο έχουμε απομονωθεί στον μικρόκοσμό μας και πόσο απέχουμε από το σύνολο και την έννοια της συνύπαρξης πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Όταν πριν από μερικούς μήνες οι εικόνες των παιδιών-προσφύγων που πνίγονταν στη Μεσόγειο έκαναν τον γύρο του κόσμου, ένας κόμπος κάθισε στο στομάχι μου και αντιλήφθηκα πόσο μικρή μπορεί να γίνει η ψυχή μας, ενώ θα μπορούσε να ήταν τεράστια και να χωρέσει όλο τον κόσμο…
Πιο κάτω σας παραθέτω μια μόνο πρόταση από το βιβλίο «Η Δύναμη του Τώρα» που περικλείει μέσα της όλο το νόημα της συνύπαρξης και της μαγείας του να αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους, με άλλα όντα σε αυτό τον πλανήτη.
«Ποιος άνθρωπος με σώας τας φρένας θα έβλαπτε κάποιον άλλον αν τον βίωνε ως μέρος του εαυτού του;»
Αυτό και μόνο τα λέει όλα!
Αν αντιληφθούμε ότι είμαστε μέρος, μιας ολότητας, ενός ενιαίου παζλ, που αν χαθεί ένα κομμάτι του, ποτέ δεν θα υπάρξει ολοκλήρωση ούτε και για μας, τότε θα λειτουργούσαμε όλοι πολύ διαφορετικά. Οι σκέψεις μας, οι πράξεις μας ολόκληρη η συμπεριφορά θα μας ήταν αλλιώς. Και αν συμπεριφερόμασταν αλλιώς, τότε ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος. Οι άνθρωποι γύρω μας θα ήταν πολύ διαφορετικοί, πολύ καλύτεροι. Τα ζώα, τα πουλιά, η φύση ολόκληρη. Γιατί όλοι θα ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ότι εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλον…
Μικρόκοσμοι δεν υπάρχουν!
Έχουμε ευθύνη να κρατήσουμε τη συνοχή και να σεβαστούμε τον συνάνθρωπο, τον πλανήτη, τη φύση και το περιβάλλον γύρω μας. Να τα σεβαστούμε με τρόπο οικολογικό και αυθεντικό, που να διατηρεί τις ισορροπίες!
Δεν είμαστε μόνοι! Συνυπάρχουμε! Είμαστε μέρος μιας ολότητας. Όλοι είμαστε κομμάτια των άλλων και οι άλλοι μικρά κομμάτια από εμάς…
Ας το συνειδητοποιήσουμε απόλυτα αυτό. Ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι «συγκάτοικοι» σε αυτόν τον πλανήτη. Και τότε να ξέρετε πως ο κόσμος θα γίνει πολύ καλύτερος, κι εμείς μαζί!!